Κομμουνιστική αλληλεγγύη

Τον περασμένο μήνα άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο ο Κιμ Β΄, μεγάλος ηγέτης της λαοκρατικής Β. Κορέας, που κατά διαβολική σύμπτωση ήταν γιος του προηγούμενου και (ασφαλώς) επίσης μεγάλου ηγέτη Κιμ Α΄. Το γεγονός διαδόθηκε αστραπιαία σε όλον τον κόσμο, που έμεινε άφωνος με τις σπαραξικάρδιες εκδηλώσεις πένθους των τεθλιμμένων ιθαγενών, που αναμφιβόλως θα προτιμούσαν να ανοίξει η γη και να τους καταπιεί παρά να πάθουν αυτό που έπαθαν. Ως γνωστόν, κάθε συνεπής κομμουνιστής πρέπει να σχίσει τουλάχιστον δύο φορεσιές (προσφορά του καθεστώτος για την περίσταση), να χύσει τρεις φιάλες δάκρυα και να ματώσει όλα τα δάκτυλα της αριστεράς χειρός (η δεξιά θεωρείται άχρηστη ως φασιστική παραφυάς), για να δηλώσει με εμφατικό τρόπο τη συντριβή του για την απώλεια του κλειδοκράτορος του κομμουνιστικού παραδείσου.

Ο αποθανών δεν θέλησε να στερήσει από τον προσφιλή λαό του την ελπίδα για το μέλλον κι έτσι άφησε την εξουσία στον ακόμα «μεγαλύτερο» ηγέτη, Κιμ Γ΄, που συμπτωματικά είναι γιος του, έχοντας ασφαλώς εκτιμήσει από πρώτο χέρι τις ικανότητες του, που άλλωστε είναι οφθαλμοφανείς.

Προχθές, όμως, έσκασε η είδηση που αρκετοί (αναμφιβόλως εχθροί του κομμουνισμού) υποπτευόντουσαν: όσοι δεν θρήνησαν «σωστά» ή «ικανοποιητικά» τον χαμό του ηγέτη τους (π.χ. δεν έχυσαν τα απαιτούμενα κυβικά εκατοστά δακρύων) τιμωρήθηκαν με εξάμηνες καταδίκες σε καταναγκαστικά έργα, εστάλησαν σε στρατόπεδα επανεκπαίδευσης – άλλωστε ο κομμουνισμός δεν μαθαίνεται μέσα σε 50 χρόνια – ή εκδιώχθηκαν σε αγροτικές περιοχές συν γυναιξί και τέκνοις, αν τόλμησαν να επικρίνουν την κληρονομική διαδοχή στην ηγεσία της χώρας για τρίτη γενιά. Κατέστη προφανές ότι ο ιμπεριαλιστικός / φασιστικός δάκτυλος είχε εισχωρήσει βαθιά μέσα τους, αλλά η φιλεύσπλαχνη πολιτεία θα φροντίσει ταχέως για την κομμουνιστική αναβάπτισή τους.

Οι ποινές δεν επιβλήθηκαν από τα δικαστήρια – αυτός ο αναχρονιστικός θεσμός είναι κατάλοιπο του αισχρού αστικού παρελθόντος – αλλά κατά τη διάρκεια συνελεύσεων στους διάφορους χώρους δουλειάς, υπό την προεδρία κομισαρίων. Πιστά και πανταχού παρόντα στελέχη του κόμματος (και εκεί ΕΝΑ είναι το κόμμα) έδιναν στοιχεία για τη συμπεριφορά του καθενός και πρότειναν τις ποινές, τις οποίες επικύρωνε ο κομισάριος. Έτσι κι αλλιώς, οι ενέργειες κάθε Κορεάτη κατά τις εκδηλώσεις πένθους ελέγχονταν απολύτως, καθώς άπαντες προσήρχοντο στο λαϊκό προσκύνημα κατά επαγγελματικές ομάδες (σαν να λέμε, οι καθηγητές του τάδε σχολείου, οι εργαζόμενοι της τάδε υπηρεσίας κλπ).

Παρηγοριά για το κλονισθέν καθεστώς, γεγονός που απέδειξε περιτράνως ότι δεν είναι μόνο του στον βάρβαρο κόσμο των μονοπωλίων, αποτέλεσε η ουσιαστική παρέμβαση του εγχωρίου προοδευτικού κόμματος. Από την πρώτη στιγμή της τραγωδίας συνέτρεξε τους βαρυπενθούντες όχι μόνο ηθικά, δια της αποστολής συλλυπητηρίου τηλεγραφήματος εις το οποίο υπενθύμιζε τα τεράστια επιτεύγματα του εκλιπόντος, αλλά και ουσιαστικά.

Συγκεκριμένως, επειδή οι καιροί είναι δύσκολοι και το κόμμα έχει ανάγκη από μεγαλύτερη συσσώρευση πλούτου (για να οργανώνει και να δίνει με καλύτερες προϋποθέσεις τους λαϊκούς αγώνες), πρότεινε να σταλούν εδώ μερικές χιλιάδες από τους καταδικασμένους, για να εκτίσουν την ποινή τους εργαζόμενοι (δωρεάν βεβαίως) στις επιχειρήσεις του, αντικαθιστώντας τους ήδη υπάρχοντες που κοστίζουν πολλά (και γι’ αυτό κάνει πέτρα την – κατά τα άλλα φιλεργατική – καρδιά του και τους απολύει).

Έτσι θα αποδειχθεί εμπράκτως και η παγκόσμια κομμουνιστική αλληλεγγύη…